TEMAT:  „Podróż do krainy wiecznych śniegów”.

Scenariusz z wykorzystaniem chusty animacyjnej opracowany przez  Małgorzatę Klimek na podstawie książki „Zabawy z chustą” pod red. Anny Wasilak.

Cele:

Zapoznanie dzieci z ciekawymi zabawami z wykorzystaniem chusty animacyjnej, pobudzanie zmysłów, wyzwolenie pozytywnych uczuć, dostarczenie radości ze wspólnej zabawy.

Podróż

Dzieci leżą na chuście z zamkniętymi oczyma. Nauczyciel opowiada bajkę relaksacyjno-wyobrażeniową.

Wyobraźcie sobie że leżycie na latającym dywanie. Ciepłe promienie słoneczne otulają wasze ciało. Niespodziewanie dywan podrywa się do góry. Delikatnie i powoli unosi go wiaterek. Latający dywan przenosi się w nieznane. Nagle wyczuwacie chłód na swoim ciele. Wieje coraz silniejszy wiatr. Dywan powoli opada. Otwieracie oczy. W koło tylko lód i śnieg. Jesteście w krainie wiecznych śniegów.

Lodowe figury

Uczestnicy stoją w parach. Pary przedzielone są od siebie chustą zawieszoną jak kurtyna na drągu (lub trzymaną przez nauczyciela).

Dzieci z jednej strony kurtyny wykonują lodowe figury z własnych ciał. Po czym kurtyna odsłania się i uczniowie z pary znajdujący się po przeciwnej stronie kurtyny starają się odwzorować figurę. Następuje ocena, komu udało się wiernie odwzorować lodową figurę, kto był bliski?. Po wykonaniu dwóch prób następuje zmiana ról.

Bieganie po krach

Dzieci siadają po turecku na chuście. Nauczyciel zapowiada „badanie” niepewnego gruntu przed wyprawą w głąb.

Zadaniem dzieci jest chodzenie po chuście w koło, tak aby nie dotknąć krawędzi dzielących poszczególne kolory (imitujące kry). Podczas zabawy zwracamy uwagę aby dzieci nie popędzały się. Gdy grupa nabierze wprawy można zaproponować lekki trucht.

Śnieżna burza

Uczestnicy trzymając chustę chodzą w koło. Nauczyciel instruuje.

Podczas wędrówki po krainie wiecznych śniegów zrywa się silny wiatr (dzieci falują mocno chustą), nadchodzi śnieżna burza (dzieci bardzo mocno falują chustą w górę, w dół i na boki).

Namiot

Aby przetrwać burzę dzieci budują namiot. Mocno falują chustą. Gdy jest ona w górze robią krok do przodu i naciągają chustę za plecy siadając na jej krawędzi. Wszyscy siedzą w namiocie i oczekują przez chwilę na koniec burzy. W tym momencie nauczyciel pozostawi dzieciom swobodę na inicjowanie wspólnego czekania. Dzieci mogą rozmawiać o przeżyciach, śpiewać lub cicho odpoczywać. Po pewnym czasie nauczyciel oznajmia koniec burzy śnieżnej.

Słońce.

Dzieci unoszą naprężoną chustę imitującą słońce.

Powoli przekazuję sobie chustę w prawą stronę i w ten sposób przekazują sobie ciepłe promienie słoneczne. Gdy grupa nabierze wprawy przekazywanie może odbywać się szybko.

Pingwiny

Dzieci podzieleni są na dwie grupy. Jedna grupa to pingwiny. Druga grupa trzyma naprężoną chustę nad głowami „śnieżną pierzynę”.

Nauczyciel instruuje zabawę. Po wyjściu z namiotu podróżnicy dostrzegają uciekające pingwiny (dzieci imitują ruchy pingwinów). Zadaniem „śnieżnej pierzyny” jest nakrycie wszystkich pingwinów. Schwytane pingwiny siadają w stadzie na podłodze. Gdy wszystkie pingwiny siedzą na podłodze, grupa wachluje nad ich głowami delikatnie chustą, co symbolizuje opadające płatki śniegu.

Następuje zmiana ról.

Powrót do domu

Podróżnicy wracają do domu balonem.

Dzieci wachlują energicznie chustą równocześnie w górę i w dół. Liczą do dziesięciu. Na dziesięć puszczają za uchwyty i wbiegają pod chustę, która opadając nakrywa uczniów. Podróż zakończona.

Na koniec dzieci siadają na rozłożonej chuście, odpoczywają przy muzyce relaksacyjnej, a nauczyciel opowiada bajkę J. H. Andersena pt. „Królowa śniegu”.

Opracowała  M.Klimek