Teksty pomocnicze dla nauczyciela

• Każdy człowiek się złości i mały i duży. To naturalne uczucie, które obok niektórych negatywnych i niszczących skutków, jest też bardzo ożywiające. Wydzielana jest wówczas adrenalina. To aktywizuje ciało i wzrasta potrzeba poruszania się. Złość daje innym do zrozumienia, że zostały przekroczone granice i może to pomóc w korekcie sytuacji, zanim dojdzie do eksplozji.
• Kuba i Buba zawsze  kłócą się w domu, w szkole, w parku, na ulicy, na podwórku, w  samochodzie, w autobusie, w tramwaju, w pociągu, w samolocie, nad morzem, nad jeziorami…- jednym słowem – wszędzie!
  I rzadko kiedy zwracają uwagę na to, czy ktoś ich słucha, czy nie.
  Nic więc dziwnego, że któregoś razu, gdy byli w cukierni, podszedł do nich jakiś staruszek, pokręcił głową i powiedział…
  – Na pierwszy rzut oka miłe dzieci… – westchnął ciężko – a nie potrafią nad sobą zapanować…
  – Jak to nie potrafimy?! – oburzył się Kuba – przecież nie powiedziałem do niej “głupia”! Ani nie naplułem na nią!
  – Właśnie! – poparła brata Buba – Gdybyśmy nie potrafili zapanować nad sobą, to już dawno Kuba dostałby ode mnie w nos! – Kto od kogo ?! – warknął Kuba. Staruszek jęknął cicho. Kuba i Buba spojrzeli na siebie stropieni.
  – Ja mówiłem, że to nieładnie kłócić się i że zawsze należy dążyć do porozumienia. Ale z tego co słyszę to łatwo wywnioskować, że stać was na niejedno…
  – Aa, i tu nie ma pan racji!!! – krzyknął Buba – bo stać nas tylko na jedno!
  – Na jedno ciastko – uzupełnił Kuba – gdyby stać nas było na dwa, nie musielibyśmy się kłócić, co jest lepsze: pączek czy ptyś z bitą śmietaną!…

Zabawy poranne, popołudniowe

Zajęcia obowiązkowe

„Gdzie mieszka złość?” – zabawa dydaktyczna

Nauczycielka prosi dzieci by przypomniały sobie, kiedy ostatnio się złościły.( Jak się wtedy czuły, jaki był powód złości i jak się ta sytuacja zakończyła). Następnie dzieci otrzymują  małe karteczki ze schematem człowieka i mają na nim zaznaczyć, gdzie odczuwają przykre uczucia gdy się złoszczą. Potem na dużym arkuszu papieru, gdzie jest powiększony rysunek człowieka, każdy  zaznacza swoja karteczką, w których częściach ciała odczuwa złość.

Dyskusja w grupie na temat: „Co robią nasze: ręce, nogi, głowa…, gdy się złościmy?”.(ręce – zaciskają się w pięść, uderzają, biją; nogi – tupią, kopią, stukają).

Nauczycielka pokazuje dwa nadmuchane balony i  mówi, że balon to człowiek, a powietrze w nim to  złość. Zobaczcie co się dzieje z człowiekiem, gdy złość utknie w środku i nie może się wydostać.  Jeden balon zostaje przekłuty i pęka, z drugiego powietrze wypuszczane jest stopniowo.

Nauczyciel pyta, który ze sposobów był bezpieczny? Podkreśla, że w drugim przypadku balon pozostał cały, chociaż złość została wypuszczona. Musimy więc umieć tą złość odpowiednio bezpiecznie wypuszczać. Jak to możemy zrobić?

Dobrze będzie spisać je na arkuszu papieru i umieścić w widocznym miejscu. Dobre sposoby spisujemy pod przyklejonym do papieru niezniszczonym balonem, a złe pod przyklejonymi strzępami zniszczonego.

Nauczyciel uzupełnia przedstawione przez dzieci sposoby radzenia sobie ze złością.  Ważne jest, aby wymienione były następujące

Doraźne sposoby radzenia sobie z przykrymi emocjami, stresem

Pomoce:

kartki z nazwami uczuć (radość, smutek, złość, zadowolenie, gniew), lusterka, małe karteczki ze schematem człowieka ,powiększony rysunek człowieka, balony.