Między 3 a 7 rokiem życia zdecydowana większość dzieci uczęszcza do przedszkola. Koniecznym warunkiem dalszego prawidłowego rozwoju w tym okresie jest uczestniczenie dziecka w zajęciach gimnastyki korekcyjnej prowadzącej do wyrobienia nawyku prawidłowej postawy i rozwijającej cechy psychomotoryczne (zwinność, zręczność, refleks, spostrzegawczość, orientacja, koordynacja ruchowa, umiejętność podziału uwagi na większą liczbę czynności).

W gimnastyce wyrównawczej i korekcyjnej wykorzystuje się właściwie wszystkie metody i formy stosowane w wychowaniu fizycznym: naśladowczą, zabawową,improwizacji, ilustracji czy opowieści ruchowej, zadaniową, ścisłą, pokazową, opisowa, bezpośredniej celowości ruchów, systematyczną, analityczną, oraz kombinowane. Nieodłącznym atrybutem gimnastyki korekcyjnej jest uwarunkowana charakterem przypadku precyzja w doborze i działaniu metod i środków. Ten warunek najbardziej zabezpiecza forma ścisła i najczęściej dominuje na zajęciach korekcyjnych.

Prowadzenie zajęć w formie ścisłej, zwłaszcza w grupach dzieci młodszych, powoduje szybkie znużenie, zmęczenie i brak zainteresowania korektywą. Zajęcia te stają się wtedy ciężkim, narzuconym przez dorosłych obowiązkiem. Poza tym prowadzenie zajęć w formie ścisłej powoduje po pewny czasie ograniczenie się do określonego zestawu ćwiczeń, które dziecko zna na pamięć.

Aby zachęcić dzieci do ćwiczeń, stworzyć dodatkową motywację, należy w zajęciach gimnastyki korekcyjnej stosować w jak największym stopniu najwłaściwszą dla tego wieku formę zajęć jaką są zabawy i gry ruchowe.

Zabawa ruchowa jest prostą, nieskomplikowaną formą ruchu opartą na podstawowych ruchach motorycznych człowieka, jak: chód, bieg, skok, czworakowanie, pełzanie, rzucanie. Polega na rywalizacji indywidualnej ? kto ładniej, kto dokładniej wykonał zadanie, kto szybciej, kto dalej, wyżej skoczy, rzuci. Przepisy zabawy są proste i nieskomplikowane.

Gra ruchowa jest wyższą formą zabawy ruchowej, zróżnicowaną pod względem trudności formą ruchu, w której biorą udział drużyny rywalizujące ze sobą o zwycięstwo.

Podstawową różnicą między zabawą a grą ruchową jest element rywalizacji; w zabawie ? indywidualny, w grze ? zespołowy.

Zabawy i gry ruchowe są bardzo lubianą przez dzieci formą zajęć ruchowych. Wynika to z ich różnorodności, swobody działania, prostoty ruchów, możliwości wyboru rozwiązań i sprawdzenia się z rówieśnikami. Zabawy i gry ruchowe są atrakcyjną formą dla wszystkich grup wiekowych, także dla młodzieży i dorosłych. Także w profilaktyce i korekcji wad postawy zabawy i gry ruchowe powinny znaleźć należne miejsce.

Wprowadzanie zabaw i gier ruchowych dostosowanych do potrzeb gimnastyki korekcyjnej w znacznym stopniu uatrakcyjnia zajęcia i mobilizuje ćwiczących do większego wysiłku. Jedną z naczelnych zasad procesu korekcji wad postawy jest przekonanie dziecka do aktywnego udziału w całokształcie korekcji. Dziecko należy odpowiednio umotywować do uczestnictwa w zajęciach. Ważne jest, szczególnie w początkowym okresie, by lekcje gimnastyki korekcyjnej podobały mu się i chętnie brał w nich udział. Zabawy i gry ruchowe, odpowiednio dobrane i właściwie przeprowadzone, mogą zwłaszcza u dzieci młodszych odegrać większą rolę niż perswazja rodziców, lekarza, czy pogadanka instruktora korektywy.

Postawa jest nawykiem ruchowym kształtującym się na określonym podłożu morfologicznym i funkcjonalnym oraz związanym z codzienną działalnością danego osobnika. Istotą zaburzeń w sferze fizjologicznej jest nawyk nieprawidłowej postawy. Dla dziecka z wadą nawykowa postawa nieprawidłowa jest czymś zwykłym, naturalnym, nie wymagającym wysiłku. Sztuczną natomiast i związaną z wysiłkiem fizycznym, a często i psychicznym, jest postawa skorygowana. Równolegle do zmian w nawyku postawy występują zaburzenia w sferze morfologicznej. Polegają one najczęściej na występowaniu dystonii mięśni zespołów współdziałających lub symetrycznych, rozciągnięciu i nadmiernym napięciu pewnych grup więzadeł oraz części torebek stawowych, a wreszcie nierównomiernie rozłożonych siłach nacisku  pociągania w zakresie układu kostnego kręgosłupa. A trzeba pamiętać, że kręgosłup jest najważniejszym elementem narządu ruchu, trzonem postawy ciała. Decyduje on o postawie, sprawności fizycznej, ma również wpływ na funkcjonowanie wielu ważnych narządów wewnętrznych.

Definicji dobrej postawy, postawy wadliwej czy inaczej mówiąc wad postawy jest wiele. Wynikają one z kryteriów, jakimi kierujemy się przy ocenie postawy człowieka. W jaki sposób zatem należy obserwować dziecko i na co zwracać uwagę, aby móc stwierdzić czy ma ono wadę postawy?

Rozebrane do majtek dziecko staje naprzeciwko obserwatora, w odległości 3 ? 4 metrów. Jakie elementy postawy oceniamy?

Nie wystarczy przyjąć do wiadomości, że dziecko ma wadę postawy, nie wystarczy też wiedza o tym, jaka jest to wada i jakie ćwiczenia należy stosować. Nie można poprzestać też na zajęciach gimnastyki korekcyjnej, które odbywają się w szkole. Tam dziecko zapoznaje się z ćwiczeniami i uczy się jak je prawidłowo wykonywać. Ale, aby wadę skorygować, trzeba ćwiczyć i to bezwzględnie codziennie. Cały ciężar odpowiedzialności za swoją postawę spoczywa więc na dziecku, bo przecież nikt za nie tych ćwiczeń nie wykona, ale również na rodzicach, którzy muszą mu pomóc, mobilizować i przekonywać do systematyczności i wytrwałości w walce o zdrowe i piękne ciało. O wiele łatwiej będzie dziecku wytrwać, jeśli w rodzicach będzie miało oparcie, a jeszcze lepiej ? partnerów, którzy poświęcą codziennie 10 ? 15 minut na wspólne z dzieckiem ćwiczenia. Wytrwała i systematyczna praca przyniesie na pewno efekty, niestety, trzeba na nie trochę poczekać ? wady, która powstawała przez kilka lat nie da się poprawić w ciągu kilku tygodni czy nawet miesięcy. Przyswojenie nawyków higieny pracy i czynnego wypoczynku, konieczność intensywnej pracy nad samym sobą stanowią dla dziecka, a często i dla całej rodziny, trwały dorobek nie tylko o charakterze zdrowotnym, lecz i wychowawczym.